Berichten
Blog – Opruimen: welk bouwwerk overleeft deze keer de opruimronde?
Dat is bij ons thuis welke week weer de vraag. Op donderdag komt onze hulp om ons huis schoon te maken. Heerlijk vind ik dat maar het betekent ook van tevoren opruimen. De eettafel vrij maken van knutselwerken en kranten. Al het rondslingerende speelgoed van de vloer in de kast. En de bouwwerken die al een week of langer (als ze de vorige opruimende hebben overleefd) de huiskamer domineren moeten toch echt afgebroken worden.
Op woensdag aan het einde van de middag is het dan zover….
Net als er de hele middag heerlijk gespeeld is en er allerlei uitbreidingen gemaakt zijn op de bestaande duplo bouwwerken. De vloer is bezaaid met autootjes, kralen en ander klein speelgoed. Vaak netjes gesorteerd op kleur of in rijtjes. De speelgoed kisten en lades zijn zo goed als leeg. Ik kan haast geen stap meer zetten zonder ergens tegenaan te lopen of bovenop te stappen. Als ik mazzel heb, is er nog net een plekje vrij op de bank om op te zitten. Als daar geen hut op gebouwd is van alle kussens, bijzettafeltjes en schapenvachtjes.
Heerlijk om te zien hoor hoe de jongens spelen. Hoe ze hun fantasie de vrije loop laten. Ook Hidde heeft inmiddels het idee van fantasie door en doet geregeld alsof hij een gans of dino is. Maar goed einde van de woensdagmiddag dus.
Dan begint de discussie over welk bouwwerk deze week de opruimronde mag overleven en in welke vorm. Geweldig vind ik dat want vooral Niels verdedigt zijn bouwwerken met hand en tand. Zelfs als deze al half zijn afgebroken door de rauwdouwerij van Hidde. Hij heeft er de hele week zijn ziel en zaligheid in gestopt. De bouwwerken hebben zijn fantasie geprikkeld en er is heerlijk mee gespeeld. Dat gaat me soms wel aan het hart maar ja een schoon huis – al is het maar voor even – is ook wel fijn. Dus onderhandelen we. Wat mag er blijven staan? Kan het eventueel in delen tijdelijk op de bank gezet worden zodat onze hulp kan stofzuigen of dweilen. Én wat we gaan doen na het opruimen oftewel welke beloning is er na het opruimen.
We noemen het dan wel niet zo maar een beloning is wel iets waar mijn jongens gevoelig voor zijn. Het hoeft niet groots te zijn. Een glaasje limonade of een bakje snackgroenten – zelfs als ze dat toch al elke dag krijgen – is al voldoende. Het motiveert ze om met het opruimen aan de slag te gaan. Vooral Hidde vindt het fijn om iets in het vooruitzicht te hebben. Iets waar hij naartoe kan werken. Nou dan ben ik de beroerdste niet om dat te regelen.
Hoe overleven bij jou thuis de bouwwerken de opruimronde? En zijn je kinderen te porren om op te ruimen?
Ik ben benieuwd!
Blog – De ochtendspits; welke ouder heeft er geen hekel aan?
Er moet zoveel gebeuren in zo’n korte tijd. Ik kreeg er tot voor kort spontaan stress van.
En vroeg me regelmatig af hoe ik de kinderen nou weer zonder gedoe op school kon krijgen.
Enerzijds lag dat aan het feit dat ik nog niet zo goed was in dingen aan mijn kinderen overlaten.
Het kost ook zoveel tijd ’s morgens om ze alles zelf te laten doen maar het is natuurlijk wel beter voor ze anders leren ze het nooit!
Anderzijds loopt er hier in huis een heerlijk vrolijk kereltje rond dat vanwege zijn autisme enorme behoefte heeft aan duidelijkheid en overzicht. En dat ontbrak er nog wel eens aan in de ochtend.
Mijn man en ik hadden ieder zo ons eigen ochtendritueel. Hij ging eerst zijn eigen dingen doen (douchen, scheren, overhemd strijken, aankleden) en dan had ie pas tijd om naar de kinderen om te kijken of over het ontbijt na te denken. Ik ging daarentegen eerst met de kinderen aan de gang en ontbijt maken. Als er dan nog tijd over was, kon ik even snel douchen en aankleden.
Dat verschil in ochtendritueel was al genoeg bodem voor stress. Het ging dan ook regelmatig mis…dan riepen we net iets te hard naar de kinderen of elkaar, vergaten we gymspullen of waren de broodtrommels maar half gevuld.
Ondanks dat alles kwamen we trouwens zelden te laat op school. Maar fijn waren de ochtend allerminst.
Dat moest anders!
We gingen letterlijk terug naar de tekentafel en tekende hoe we het wel wilde. Dat leverde een fijn ochtendritueel waarbij het voor onze kinderen duidelijk was wat er van hen werd verwacht. De dingen die zij elke ochtend te doen hebben, tekenen we op het whiteboard dat in de keuken staat. Zo zien de jongens in een oogopslag wat er moet gebeuren.
Het brengt behoorlijk meer rust in de ochtend. We zitten weer ontspannen aan de ontbijttafel.
En ik….ik heb geleerd eerst voor mezelf te zorgen en dan pas voor mijn kinderen, net als in het vliegtuig met die zuurstofmaskers 😉
Daarmee is bij mij de hekel aan de ochtendspits wel verdwenen 😉
Hoe gaat dat bij jou thuis? Vol stress of is de ochtend ontspannen?