Meer over Mieke
Als Betekenaar leer ik mensen hoe ze visueel kunnen communiceren. Thuis gebruik ik tekenen om beter met Hidde, mijn zoon van 6 met autisme, te communiceren. Dat werkt als een trein!
Met Tekenen & Autisme komen beide werelden samen.
Voor mijzelf is tekenen een manier om de dingen beter te begrijpen en onthouden. Op school leerde ik door het maken van tekeningen. Op van dat ouderwetse matrix printerpapier tekende en beschreef ik de lesstof in de vorm van een krant. Zo haalde ik menig toets. En als ik een keer op een andere manier leerde dan haalde ik de toets niet. Het verband tussen tekenen en het halen van mijn toetsen zag ik toen niet. Gelukkig herinnerde Bas, mijn Betekenaars collega, mij daar een jaar of 5 geleden weer aan!
Thuis tekende ik niet echt. Wel maakte ik zo af en toe een slinger of kalendertje met tekeningen als mijn man of ik een weekje met vakantie gingen. Zo konden de kinderen aftellen tot we weer thuis waren. Op een dag werd ik echter zo gek werd van Hidde. Hij bleef maar vragen of hij op de iPad mocht. Uit pure frustratie tekende ik voor hem welke activiteiten er eerst kwamen voordat hij op de iPad mocht. Zo kon hij zien wat er ging gebeuren en wanneer. Hoefde hij het niet 100x te vragen.
Wat er toen gebeurde was ongelofelijk! Mijn zoon keek naar de tekening en zei: “Ok mama”. En hij ging lekker zitten spelen.
De rest is geschiedenis 😉 en lees je op de pagina Over
Kun jij je kind accepteren om wie hij is?
Ik kon dat lange tijd niet. Voor de buitenwereld leek dat wel zo en ikzelf had ook echt het idee dat ik Hidde in zijn doen en laten had geaccepteerd. We gingen tenslotte relaxed om met Hidde en het feit dat hij een slechte start heeft gehad en daardoor een ontwikkelingsachterstand heeft. We bleven met Hidde onder controle van de neuroloog en lieten in 2014 genetisch onderzoek doen, nog zonder resultaat.
Zijn aparte gedragingen vonden we juist wel aandoenlijk. Zo liep hij als peuter graag op zijn tenen en moest hij haast dwangmatig alles aanraken. Wil hij altijd iets in zijn hand hebben, liefst in tweevoud. Op straat groet hij alles en iedereen en maakt hij oude mensen aan het lachen. En gaat hij naast een auto liggen om de autobanden beter te kunnen bekijken.
Dat we niet zo graag naar feestjes gingen dat hoorde er gewoon bij met jonge kinderen.
Hidde ging de eerste jaren naar een regulier kinderdagverblijf en hij ontwikkelde zich prima. Wel wat langzamer en anders dan onze oudste zoon Niels. Maar ja die was in alles zo snel dus dat was niet echt een vergelijk. Toen Hidde een jaar of 2 was, zeiden ze op het kinderdagverblijf dat hij toch wel veel dingen niet kon die andere kinderen van 2 wel konden. Het leek ze verstandig hier iets mee te doen. Sindsdien gaat Hidde naar speciaal onderwijs. Sinds januari 2017 zit hij op een ZMLK school en gaat hij letterlijk met sprongen vooruit. Hij praat goed, struikelt niet meer om de haverklap en kan goed aangeven wat hij wil. Zijn aparte gedragingen zijn er nog wel maar hij weet ze zelf aardig goed te managen.
Dus ja, we hadden de situatie wel geaccepteerd dachten we.
En toen werd mijn broer voor het eerst vader
Niets bleek minder waar toen mijn broer in februari 2017 zijn eerste kind kreeg. Dat nieuws sloeg bij mij in als een bom; ik kon alleen maar huilen! En denken: “Hij heeft een gezond kind en ik heb Hidde”. Ik wist meteen dat mijn verdriet te maken had met de bevalling van Hidde en de acceptatie van zijn doen en laten. Tijdens de zwangerschap was er al van alles aan de hand; verhoogde kans op down, veel vruchtwater, kans op zwangerschapssuiker, baby met groot hoofd. Het was steeds loos alarm maar uit voorzorg is de bevalling van Hidde bij 38 weken opgewekt. Dit was voor Hidde veel te vroeg met als gevolg dat hij nog niet zelf kon ademen. Hij is direct meegenomen naar de traumakamer om beademd/gereanimeerd te worden. Zo veerkrachtig als hij is, mochten we na 4 dagen ziekenhuis al naar huis. En dat gingen we ook met het volste vertrouwen!
Maar die bom dus, daar moest ik wat mee. Ik ging naar een psycholoog voor EMDR, een effectieve methode voor trauma verwerking. Na een aantal sessies voelde ik me vrijer en had ik echt het gevoel dat ik kon loslaten en accepteren. Dat het echt zo was bleek wel toen ik vervolgens uit frustratie thuis ging tekenen. En een paar dagen later mail ontving van een hele lieve dame, die vroeg of ik wist waar ze een cursus kon volgen om te leren tekenen voor haar 2 kinderen met autisme. Alsof het toeval was! Het eerste wat ik dacht was: “Ja, bij mij kun je dat leren!”.
Zo is het idee voor Tekenen & Autisme geboren!
Wat ook leuk is om van mij te weten:
- Ik heb Civiele Techniek gestudeerd in Delft dus heb absoluut geen teken-achtergrond 😉 Wel heb ik goed afgekeken bij Bas!
- Yoga, hardlopen en obstacle running zijn mijn sporten;
- Hidde heeft een grote broer Niels (8 jaar) die graag tekent om ons dingen uit te leggen;
- Ik ben getrouwd met Hans;
- Ik houd erg van structuur, plannen en lijstjes. Heerlijk om overzicht te hebben en te weten waar ik aan toe ben!
- Een dag niet gelezen is een dag niet geleefd;
- mijn motto: Je bent sterker dan je denkt; zowel fysiek én mentaal!